Zrobiłam sobie operację powiększenia biustu. Oto, jak się czułam przed, w trakcie i po. [Wideo]

Całkiem niedawno zrobiłam na moim Instagramie ankietę, w której miałyście zaznaczyć czy podjęłybyście się operacji plastycznej, a jeśli tak – to co byście zmieniły. Większość z Was zaznaczyła, że owszem – zdecydowałaby się na operację. Dodatkowo, te z Was, które chciałyby poddać się operacji, w przeważającej części chciałyby zmienić wygląd swoich piersi. Czytając Wasze odpowiedzi utwierdziłam się w przekonaniu, że podjęłam słuszną decyzję, by opisać i pokazać Wam mój zabieg. Bo skoro tak wiele z Was chciałoby poddać się operacji biustu, być może dla części z Was ten materiał (zarówno wpis jak i film) będzie źródłem przydatnych informacji. Tym bardziej, że starałam się podejść do operacji piersi jak najbardziej całościowo i pokazać, co dzieje się w głowie kobiety na każdym etapie zmiany wyglądu piersi – od podjęcia decyzji, poprzez konsultacje z lekarzem, samym zabiegiem, okresem rekonwalescencji, jak i efektem finalnym.

Czego dowiesz się z tego wpisu?

• Dlaczego zdecydowałam się na operację powiększenia piersi;
• Jak wyglądała moja droga do samoświadomości i decyzji o poddaniu się operacji powiększenia biustu;
• Jakiego lekarza wybrałam i dlaczego;
• Jakie implanty wybrałam wspólnie z doktorem i dlaczego;
• Jak wyglądały moje konsultacje i czego się na nich dowiedziałam;
• Co działo się w mojej głowie od momentu podjęcia decyzji o zabiegu, poprzez wszystkie etapy, aż po efekt finalny;
• Jak wyglądała moja rekonwalescencja i ile czasu zajęła;
• Czy bardzo bolało 🙂
• Zobaczysz też film, w którym pokazuję moją drogę do nowych piersi.

Jest lato, 5 lat temu. Rozmawiam z moją koleżanką, która narzeka na to, jak zmieniło się jej ciało po ciąży. Pokazuję jej swoje piersi, chociaż obnażanie nie zdarza mi się zbyt często. Gdy ona rozpacza z powodu braku piersi i rozstępów, ja stwierdzam, że jestem bardzo zadowolona ze swojego wyglądu. To oczywiście kwestia moich dobrych genów – mówiłam sobie w myślach.

To prawda – byłam wtedy mamą karmiącą, a moje ciało w tamtym czasie wyjątkowo mi się podobało. Byłam szczupła (chyba nigdy później nie udało mi się wrócić do sylwetki z tamtego okresu), piersi miałam piękne, sporo większe niż przed ciążą, jędrne, takie pełne. Pomimo tego, że cudownie się wtedy ze sobą czułam, to jednak z tyłu głowy tliła się świadomość tego, że ten stan nie potrwa wiecznie. Wtedy zaczęłam zastanawiać się, jak to będzie, kiedy już przestanę karmić, czy moje piersi pozostaną takie ładne czy może wrócą do stanu sprzed ciąży. W mojej głowie zaczęła kiełkować myśl, że przecież jak ich stan nie będzie mnie zadowalał to zrobię sobie operację plastyczną. Wydawało mi się to oczywiste i bardzo jasne.

Dlaczego zdecydowałam się na operację powiększenia biustu?

Kiedy urodziłam drugą córkę, karmiłam ją piersią tyle samo ile pierwszą, czyli 1,5 roku. Nie muszę dodawać, że po raz kolejny piersi się zmieniły, znowu były piękne, duże, jędrne. Jednak to, co nastąpiło po tym jak przestałam karmić, było dla mnie szokiem. Niby wiedziałam, że biust mi się zmieni, jednak nie podejrzewałam, że aż tak… Ja go praktycznie nie miałam.

To był chyba taki moment zwrotny, kiedy myślenie o operacji powiększenia biustu nabrało bardziej realnych kształtów. Zaczęłam przeglądać zdjęcia innych kobiet przed i po zabiegu powiększania piersi, śledziłam najnowsze informacje dotyczące metod, jakie można zastosować w celu poprawienia swojego wyglądu. Miałam upatrzonych kilku lekarzy, których profile śledziłam na bieżąco.

Bardzo chciałam wyglądać tak jak kiedyś. Przeszkadzało mi to, że nie mogę nosić ubrań, które bardzo lubiłam i były nierozerwalnym elementem mojego stylu – czyli sukienki lub bluzki z odkrytymi plecami, albo wyciętymi w serek dekoltami. To znaczy, mogłam je nosić ale nie czułam się w nich tak komfortowo, jak kiedyś. Nie mogłam się przyzwyczaić do tego, że mam płaski dekolt, a żeby wyglądało to w miarę “poprawnie” musiałam się nieźle nagimnastykować. Sytuację poprawił mój “magiczny stanik” – biustonosz, który podarował mi w prezencie mąż. Dzięki niemu miałam biust. Nie dość, że był, to jeszcze imponująco się prezentował – miałam piersi większe o co najmniej 2 rozmiary! Ale co z tego? W momencie kiedy przychodziłam do domu i zdejmowałam z siebie ubranie – czar pryskał…

Może niektóre z Was powiedzą “no i co z tego – przecież nie to jest najważniejsze!”. No wiadomo, że nie jest. Bo ważne jest to, że jestem zdrowa, że w ogóle mam piersi, że mogłam wykarmić dzieci. Ale równie istotne jest to, by dobrze się ze sobą czuć. A ja gdzieś po drodze przestałam się sobie podobać. W mojej szafie zaczęło przybywać coraz więcej luźnych ubrań. Szerokie swetry czy over-size’owe bluzy były na porządku dziennym. Natomiast rzeczy, które w ładny sposób podkreślałyby moją figurę odeszły w zapomnienie.

Moja powolna droga do samoświadomości i decyzji o poddaniu się operacji powiększenia biustu.

Kiedy zaczęłam się czuć ze sobą średnio dobrze, postanowiłam przyjrzeć się temu bliżej. Czy to możliwe, że piersi czy jakiś inny nasz kompleks może mieć aż taki wpływ na nasze samopoczucie? Skąd się w ogóle bierze pewność siebie? Czy naprawdę jest ona zależna od tego, jak wyglądamy? W mojej głowie kłębiło się wiele pytań bez odpowiedzi.

Tymczasem ja, by zawalczyć o lepsze samopoczucie, postanowiłam zadbać o siebie. Mam tu na myśli takie całościowe bycie dobrym dla siebie. Po prostu. Każda mama wie, że kiedy mamy małe dzieci, wymagające od nas dużo uwagi i poświęcenia – nie jest łatwo na znalezienie czasu tylko dla siebie. Nasze potrzeby schodzą wtedy na dalszy plan. Dlatego moim celem było wykrzesanie choć odrobiny tego czasu na swoje potrzeby.

Zaczęłam ćwiczyć, żyć bardziej świadomie, lepiej się odżywiać. Postanowiłam też zapisać się na terapię, ponieważ chciałam zrozumieć pewne rzeczy, przed którymi uciekałam całe życie. Zaczęłam czytać książki psychologiczno – naukowe, które również pozwoliły mi zagłębić się w wiele ciekawych zagadnień. Pod wpływem wszystkich zmian, które wprowadziłam, zaczęłam zauważać jak zmienia się moje podejście do samej siebie ale także do innych ludzi. Nad swoim charakterem można pracować całe życie, tak samo jak nad figurą. Są jednak pewne rzeczy, których nie zmienimy samą pracą nad tą rzeczą. Nie mamy wpływu na to, jak wygląda nasz nos, uszy, piersi czy nogi. Są dwie opcje: albo możemy to zaakceptować, albo zmienić za pomocą operacji plastycznej. Oczywiście, że lepiej byłoby zaakceptować to, jak się wygląda. Pomimo tego, że ja doszłam do takiego momentu, w którym zaczęłam czuć się dobrze sama ze sobą, to z tyłu głowy cały czas tliła się myśl, że gdybym miała fajne ciało, zadbaną twarz to czułabym się jeszcze lepiej. W końcu kto nie lubi czuć się zadbany i atrakcyjny?

Poza tym, że zaczęłam ćwiczyć i żyć bardziej świadomie, zaczęłam też regularnie chodzić na zabiegi na twarz. Cały czas szukałam sposobu, by mieć chwilę dla samej siebie – na zwykły spacer w samotności, na możliwość skupienia myśli. Przyszedł taki dzień, że znowu pomyślałam o operacji piersi i o tym, że to byłaby taka przysłowiowa “kropka nad i”. Postanowiłam, że dość już myślenia o tym, czas najwyższy wdrożyć plan w życie.

Ok, powiększam sobie piersi. I co dalej?

Wiedziałam doskonale na jakim efekcie po operacji mi zależy, a czego na pewno nie chcę. Na pulpicie komputera miałam folder, w którym zbierałam wszystkie zdjęcia biustów, które mi się podobały. Zależało mi na naturalnym wyglądzie, a nie na takich piersiach, które z daleka krzyczą “jesteśmy zrobione!”. Nie jestem zachłanna – chciałam mieć to, co straciłam. Lekarza miałam wybranego, poleconego przez znajomą, ale i tak czytałam dużo opinii i robiłam swój prywatny research. Nie był to doktor – celebryta, znany na cały kraj. Zresztą na tym mi zupełnie nie zależało.

Postanowiłam oddać los moich mini piersi w ręce doktora Łukasza Drozda. Był to lekarz posiadający bardzo dobre opinie, który od początku wzbudził moje zaufanie. Na pewno będziecie pytać co stało za wyborem tego lekarza i jak wybrać tego właściwego. Czasem bywa tak, że czujecie intuicyjnie, że to jest to – i ja tak właśnie czułam w przypadku wybranego przeze mnie doktora. Na pierwszym spotkaniu z doktorem Drozdem tylko upewniłam się, że moja decyzja co do jego wyboru była słuszna.

Pierwsza konsultacja z doktorem przed powiększeniem piersi.

Podczas mojej pierwszej wizyty rozmawialiśmy dość długo. Doktor pytał mnie o to, na jakim efekcie mi zależy, poprosił o pokazanie zdjęć, które ze sobą miałam (wcześniej powiedział, że jeśli takowe posiadam, to mam je zabrać na spotkanie). Wtedy też zostałam wymierzona i podjęliśmy wstępną decyzję co do wielkości i rodzaju implantów.

Oczywiście podczas wizyty zostałam poinformowana o przeciwskazaniach do zabiegu, a także dowiedziałam się, jakie mogą wystąpić komplikacje lub powikłania i czego generalnie mogę się spodziewać. Dostałam także rozpiskę wymaganych badań, które musiałam wykonać przed operacją (badania krwi i USG piersi). Ustaliliśmy wspólnie termin operacji, wpisałam go do kalendarza i podkreśliłam pomarańczowym flamastrem. Tak wiecie, żeby nie przegapić. Choć nie wiem jak niby miałabym przegapić coś tak ważnego…

Co się działo w mojej głowie przed operacją powiększenia piersi?

W międzyczasie nie było dnia żebym nie myślałam o tym, czy dobrą decyzję podjęłam. Zupełnie tak, jakby były we mnie dwie osoby, a każda z nich mówiła coś innego. Szargały mną całkowicie sprzeczne emocje – od euforii po poczucie, że to jednak zły pomysł.

Na szczęście miałam stały kontakt z moim doktorem, który zapewniał mnie, że takie huśtawki nastrojów są całkowicie normalne i nie ja jedna przez to przechodzę. Wielkim plusem był fakt, że mogłam pisać do niego o każdej porze, a on bardzo szybko odpisywał, rozwiewając moje wątpliwości i obawy. Jego podejście i dbałość o dobro pacjentów jest zauważalna. Dodatkowo wyróżnia się on na tle innych tym, że praktykuje co najmniej dwa spotkania przed przystąpieniem do operacji. Wcześniej, robiąc research w sieci nigdy się z tym nie spotkałam. Przeważnie jest tak, że kobieta decydująca się na operację powiększenia biustu ma tylko jedną konsultację a kolejny raz widzi lekarza dopiero w dniu operacji.

Jakie implanty wybrałam?

Bardzo podobało mi się to, że Doktor Łukasz Drozd chce mieć jak najlepszy kontakt z pacjentem i poznać go na tyle, by móc jak najlepiej spełnić jego oczekiwania. Dlatego drugie nasze spotkanie wcale nie trwało krócej niż to pierwsze. Tym razem upewnialiśmy się, że wybrany rozmiar implantów jest odpowiedni. Podczas spotkania mogłam też dotknąć i “przymierzyć” silikonowe wkładki. Wspólnie zdecydowaliśmy, że będą to okrągłe implanty Mentor Xtra HP (wysoki profil) o pojemności 365 ml. Według dr Drozda właśnie te implanty najlepiej wypełniają dekolt. Pan doktor upewniał się, że nie zmieniłam zdania i nie mam ochoty się rozmyśleć, był to też czas na dodatkowe pytania. Wiedziałam, że jeśli chcę jeszcze o coś dopytać to właśnie teraz bo następne nasze spotkanie odbędzie się już w dniu samego zabiegu.

Dzień operacji piersi.

Strach i podekscytowanie mieszały się ze sobą i narastały każdego dnia. Apogeum nastąpiło oczywiście w dniu operacji. Ostatnia noc przed operacją też do łatwych nie należała – długo nie mogłam zasnąć a gonitwa myśli ciągnęła się w nieskończoność. Obudziłam się bardziej zmęczona, niż się kładłam, ale to był moment, w którym zaczęłam myśleć i działać zadaniowo. Szybkie pakowanie, krótka podróż do szpitala w Warszawie (wiecie, jak długo zajmował nam dojazd samochodem z naszego domu? 8 minut! Idealna lokalizacja!) i ostatnia rozmowa z doktorem Drozdem przed operacją.

Kilka godzin później było już właściwie po wszystkim. Obudziłam się nie tylko z nowymi piersiami ale również z… nową fryzurą. Okazało się, że jedna z asystentek doktora nie mogła się oprzeć moim gęstym włosom i podczas gdy ja smacznie spałam na stole operacyjnym, ona zaplotła mi warkocza…

Na pewno jesteście ciekawe, jak oceniam ból po operacji piersi. Dla mnie był on absolutnie do zniesienia i możecie mi wierzyć lub nie, ale środki przeciwbólowe po operacji piersi wzięłam tylko raz – 3 dni po zabiegu! Myślę, że w głównej mierze przyczyniło się do tego moje nastawienie do operacji piersi. Wiedziałam, po co tam idę i czego powinnam się spodziewać. Z opowieści moich znajomych, które również robiły sobie operację powiększenia biustu wiedziałam, że najgorszy będzie pierwszy tydzień. Wiedziałam również, że niektóre z nich nie podnosiły się z łóżka przez prawie dwa tygodnie, tymczasem ja…

Pierwszy tydzień po operacji piersi.

No właśnie – ja nie byłabym sobą, gdybym zaległa w łóżku na kolejny tydzień. Szpital opuściłam 24 godziny po operacji. Wiecie, co zrobiłam po wyjściu? Pojechałam z Martinem na zakupy. A później do przedszkola odebrać nasze dzieci. A jeszcze później do weterynarza odebrać naszego psa. Nie czułam absolutnie żadnej potrzeby, by leżeć i odpoczywać. I myślę, że ta aktywność była kluczem do mojej ekspresowej rekonwalescencji po operacji piersi. Dopóki się ruszałam w ciągu dnia, wszystko było ok. Najgorsze były poranki i próby podniesienia się z łóżka. Wtedy blizny i sińce pooperacyjne bardzo dawały mi się we znaki.

Kryzys przyszedł trzeciego dnia. Wtedy właśnie byłam zmuszona sięgnąć po raz pierwszy po środki przeciwbólowe. Byłam też wtedy bardzo rozdrażniona – wkurzało mnie wszystko, począwszy od faktu, że przy robieniu wielu rzeczy musiałam prosić Martina o pomoc, po przymus spania na plecach. Czy mówiłam Wam już, że nienawidzę spać na plecach?

Jednak największym problemem dla mnie była ograniczona do minimum interakcja z Helą i Hanią. Nasze wspólne harce i zabawy musiały poczekać kilka tygodni. Co prawda codziennie im tłumaczyłam od nowa, dlaczego nie mogę iść z nimi na plac zabaw, dlaczego nie mogę ich podnosić czy turlać się z nimi na dywanie, ale chyba nie do końca rozumiały ten związek przyczynowo – skutkowy.

Dwa tygodnie po operacji piersi.

Drugi tydzień przyniósł większą swobodę w poruszaniu się i wykonywaniu codziennych czynności. Powoli wracałam do mojej pełnej formy. W międzyczasie odwiedziłam doktora Drozda, który na kontrolnej wizycie po operacji stwierdził, że wszystko wygląda i goi się, jak należy.

W tym okresie najbardziej przeszkadzał mi specjalny stanik, którego pieszczotliwie nazywałam “chomąto”, i które musiałam nosić od momentu wykonania operacji przez 6 kolejnych tygodni. O ile w pierwszym okresie bardziej byłam skupiona na w miarę sensownym funkcjonowaniu, o tyle w momencie, gdy ból i wszystkie niedogodności po zabiegu przestały mi przeszkadzać, to nie mogłam się doczekać, by w końcu uwolnić moje piersi z tego żelaznego uścisku.

Film o mojej operacji powiększenia biustu.

Pora zaprezentować Wam również film, w którym opowiadam o mojej drodze do nowych piersi – od momentu podjęcia decyzji, poprzez wybór lekarza, konsultacje, samą operację jak i okres mojej rekonwalescencji. Myślę, że jest on świetnym uzupełnieniem tego wpisu, ponieważ całość nagrywałam na bieżąco, by w pełni oddać emocje i rozterki, które we mnie przez ten cały okres siedziały.

Czy jestem zadowolona ze swoich nowych piersi?

Tak! Po stokroć tak! Mogę śmiało powiedzieć, że odzyskałam utraconą cząstkę siebie. Piersi prezentują się naprawdę rewelacyjnie i zgodnie z tym, co mówił dr Drozd, pięknie wypełniły mój biust. Jedynie, czego żałuję to fakt, że tak długo zwlekałam z decyzją o operacji. Z perspektywy czasu stwierdzam, że ta inwestycja w siebie była strzałem w dziesiątkę. Czeka mnie teraz odświeżenie mojej garderoby, ale umówmy się – jak na rasową kobietę przystało, czerpię z tego ogromną przyjemność, tym bardziej, że teraz wszystkie ubrania leżą na mnie zupełnie inaczej.

No dobrze, ale ile mnie to wszystko kosztowało?

Wiem, że wiele z Was bardzo chciałaby sobie zrobić operację powiększenia biustu a decyzję w głównej mierze uzależniacie od ilości pieniędzy, które trzeba przeznaczyć na zabieg. Jeśli chodzi o cenę operacji piersi, to w przypadku wybranych przeze mnie implantów, czyli Mentor Xtra High Profile całościowy koszt zamknął się w kwocie 16.000 zł.

Czy to dużo?

To zależy – jeśli rozpatrzymy to przez pryzmat jednorazowego wydatku, to kwota wydaje się być wysoka. Jednak patrząc na to z perspektywy kilkudziesięciu kolejnych lat i pięknych piersi, które mają wpływ na moje dobre samopoczucie kwota przestaje przytłaczać. Poza tym w dobie wielu możliwych form kredytowania takiego wydatku, koszt schodzi na dalszy plan.

Mam nadzieję, że tym wpisem pomogłam wszystkim niezdecydowanym oraz tym, które na operację powiększenia biustu już się zdecydowały ale czekają na sam zabieg. Jeżeli będziecie miały jakieś pytania – piszcie śmiało w komentarzach, będę na bieżąco na nie odpowiadać.

Zachęcam Was również do śledzenia mojego profilu na Instagramie. Już niebawem wspólnie z doktorem Drozdem przeprowadzę transmisję Live, podczas której doktor będzie odpowiadał na Wasze pytania.